Het sterven

“Een uur durende sterfscène die het einde van een mens, de mensheid, de geschiedenis en misschien juist wel het beginsel van het pathetisch theater declameert. Benjamin en Kim nemen je groots en meeslepend mee naar dat einde. Voor het zover is, vertelt Kim vol hartstocht en wrok over het leven. Aan de oever verzamelt zij, de orkestleidster van het sterven, haar laatste krachten. Zo eindigt zij, besmeurd met modder als een overschot op aarde. Ze kan daar uren blijven liggen…”

Kim en Benjamin zijn druk bezig met het maken van hun eerste afstudeervoorstelling. We zullen eindigen. Niet zijn. Elk hiernamaals is bedacht omdat we ons niet kunnen voorstellen dat we er niet zijn, niet zijn is heel moeilijk om ons voor te stellen, net als oneindigheid. Een hiernamaals is namelijk: je gaat dood maar dan toch niet want je leeft verder in het hiernamaals. Ik zou het graag hebben over dat iedereen gaat sterven en over het er niet zijn. Benjamin wil het zo min mogelijk hebben over het hiernamaals. Benjamin wil zich niet voorstellen hoe het hiernamaals is want wij geloven daar niet in. Kim zou het wél graag willen hebben over het moment van dood gaan en daar komt hallucineren bij kijken. Benjamin wil zeker dat dat een onderdeel van de voorstelling is. Ik ook zegt Kim. Benjamin beklemt nog een keer dat de voorstelling een bewustmaking van de eindigheid is, hoe vaak wij ook denken oneindig te zijn. De bodem dreunt onder de stap van elke levende.